บางที...อาจหลงลืมไป
คนสองคนที่อยู่ด้วยกันมาสักระยะ
จากคนไกลก็กลายมาเป็นคนใกล้ตัวได้
แต่บางทีก็อยู่ใกล้จนมองไม่เห็นว่า
เมื่อก่อนเคยพูดกันดีกว่านี้
เคยเกรงใจกันมากกว่านี้
เคยใส่ใจกันเยอะกว่านี้
ชินกันจนลืมให้เวลา
ลืมให้คุณค่ากับอีกคน
เพราะคิดว่าตื่นมาพรุ่งนี้ก็เจอ
กลับบ้านไปเขาก็ไม่ได้หายไปไหน
เลยมองอะไรที่มันไกลตัวไว้ก่อน
มองว่างานมันต้องรีบทำ
มองว่า "คนอื่น" น่ะต้องเกรงใจ
มองว่า รอให้ว่างหน่อย ค่อยหาเวลาให้ก็ได้
คนใกล้ๆ รู้สึกยังไง เครียดแค่ไหน
ไม่ได้สังเกตเห็นเท่าไหร่เลย
ทั้งที่เราควรเกรงใจกับคนใกล้ตัวที่สุด
ควรหยุดมองจอ แล้วมามองหน้ากันได้แล้ว
เงินทองที่หามายังไม่ทำให้หายเหนื่อยได้เท่า
คำพูดง่ายๆ ว่า "เหนื่อยมากไหมวันนี้"
เพราะในวันที่เราทุกข์ เราไม่สบาย
เรามองหาคนที่จะมารับฟังเรื่องราวของเรา
มันกลับไม่ใช่คนไกลตัวที่ไหน แต่เป็น
คนใกล้ๆ ที่เราลืมให้คุณค่ากับเขามานาน
วันนี้ถ้ายังมีโอกาสก็กลับไปกอดเขาหน่อย
กลับไปถามให้ชื่นใจสักหน่อยว่าเหนื่อยไหม
เพราะถ้าเรายังหลงลืมที่จะดูแลคนใกล้ๆ
เขาก็อาจกลายเป็นคนไกลได้เหมือนกัน
Credit :: Unknown
ขอบคุณภาพโดย AI
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น